Klotsende golven, rinkelende stenen

Het wordt een gewoonte, op het balkon het verhaaltje schrijven terwijl we net terug zijn van een dagje Gran Canaria. De dag begon wat triest, veel wolkenvelden, geen zon. Of toch .....? In de verte zagen we wat blauwe luchten dus toch maar de auto gepakt naar het strand. En inderdaad, hoe dichter we bij de kust kwamen hoe lichter werd het. Toen we dan ook op onze handdoeken lagen duurde het niet lang of de zon kwam on gezelschap houden. Mooi plekje weer, veel rotsen, veel water (klotsend tegen de rotsen) en kleine visjes die tussen de rotsen in zwemmen en zo nu dan een hagedis die zijn weg zoekt. Wat kan het water krachtig zijn, wat zaten op de rotskust met onze voeten in het water, het water kwam zo nu en dan tegen ons middel aan maar dat was wel lekker. Ineens een grote golf die ons verraste met een kracht die ons achterover sloeg. Je kunt je daar niet tegen verzetten, ook al zou je willen, het water heeft dan een enorme kracht. Je kunt je dan iets voorstellen bij de kracht van water die bij een orkaan hele schepen op de kade zet.

Een dagje, met lezen, luieren, wat wandelen, in het water zitten, oftewel vakantie.  En die rinkelende stenen? Dat geluid hoorde je als de golven op het kiezelstrand slaan en op de weg terug de kiezels meenemen. Een heel bijzonder geluid.

Mama is ondertussen gaan douchen.

Vanavond gaan we weer eens eten aan de boulevard, kan ik gelijk weer een ijssmaak testen en een stempel op mijn stempelkaart scoren.